In Schotland ben ik verliefd geworden op wandelen. Daar beklom ik de Ben Nevis: de hoogste berg van Schotland en Groot-Brittanië (1344 m). Starten in een groen dal, omhoog met volle bepakking, prachtige uitzichten, de boomgrens over, de meren en dan de sneeuw bereiken terwijl het beneden dertig graden is. Dat gaf echt een kick.

Toen ik weer in het dal was wist ik het zeker: dit wilde ik vaker doen. Voorgaande jaren hield ik het bij dagtochten in Nederland van maximaal twintig kilometer, maar als ik weer zo'n reis wil gaan maken moet ik dat toch strategischer aan gaan pakken. Schotland was een georganiseerde groepsreis, maar eigenlijk is dat niet zo mijn ding. Ik bepaal het liever allemaal zelf. En dat vergt nogal wat van jezelf.



Hoewel de Ben Nevis peace of cookie lijkt in mijn herinnering, is het dat zeker niet. Je moet de berg kennen, je moet het weer leren inschatten in de bergen, je moet je bepakking allemaal zelf meeslepen in plaats van dat je met zijn vieren met één kookset doet, je moet voorbereid zijn op een lekke tent of mat en heel belangrijk: je moet weten waar je loopt in de sneeuw.

En dan heb ik het nog niet eens over de basis: uithoudingsvermogen, kunnen lopen met een terreinkaart, geen gps, je bepakking goed dragen en geen blaren creëren of ze in ieder geval kunnen aftapen en verzorgen. Kortom: veel voorbereiding. En zoals gewoonlijk bleef het weer bij een vaag bucket-list-dingetje. Tot afgelopen zondag. Ik werd wakker, ik pakte mijn telefoon voor een rondje Facebook en ik weet niet hoe ik erop kwam, maar voor ik het wist lag ik in bed trektochten in Noorwegen en Zweden op te zoeken. Ik las reisverslagen en bekeek foto's op blogs van mensen die deze tochten hadden gemaakt. En het enige wat ik kon denken was: "Wauw! Ik wil dit ook! Ik kan dit! Ik ga dit doen!"

Maar zoals gezegd maak je zo'n trektocht niet zomaar. Daar moet je ervaring voor hebben. Dus is het de hoogste tijd dat ik die ga opdoen. Babysteps. Dus heb ik de rest van de zondag gespendeerd aan een stappenplan. Een how-to-hike-plan als ik het zo mag noemen.

En dat plan begint hier in Nederland. Om de hoek, maar ook iets verder. Dagtochten plannen wordt het. Uitrusting uit de schuur zoeken en kijken wat ervan over is. Wandelend boodschappen doen, routepaaltjes volgen door mijn eigen stad, maar ook grotere tochten. Beginnen aan het Pieterpad, meerdaagse wandelingen, misschien zelfs meedoen aan de Nijmeegse vierdaagse.

En dan de volgende stap. Als de meerdaagse wandelingen met bepakking in Nederland goed gaan, is het tijd om verder te gaan. En ook dat kwam vandaag zomaar naar boven. Waar ik normaal een ramp ben als het gaat om reisplanningen - ik kan niet kiezen, waar te beginnen, te veel mogelijkheden, te veel info, laat maar zitten - was het plan vandaag zo gemaakt. De Ardennen. De Luxemburgse Ardennen om precies te zijn. De volgende stap is een week door de Ardennen gaan met bepakking van camping naar camping.

Het startpunt is Echternach. Vanuit daar is het een flink stuk naar Diekirch met een klein stukje Duitsland. Van Diekirch naar Bourscheid en van Bourscheid naar Kautenbach. Na Kautenbach volgt Clervaux en vervolgens bereiken we via Troisvierges, het eindpunt: Houffalize in België. Ongeveer honderd kilometer. Verdeeld over vijf stops (exclusief begin- en eindpunt).


En vanuit daar? Geen idee. Geen plan. Ik denk dat de stap van de Ardennen naar Noorwegen nog wat te groot is, dus wellicht pak ik daar nog een stukje Engeland, Wales of Schotland om te oefenen. Misschien wordt het een georganiseerde groepsreis, misschien een reis met andere wandelaars die eenzelfde doel voor ogen hebben. Ik weet het niet. Maar het begin is er.

Nu het vriendje nog zo ver krijgen.