Tijdgebrek! Vlog, in plaats van een blog! GPX-track, praktische informatie en fotoverslag vind je hier.

Praktische informatie en gpx-tracks van deze tocht vind je hier.
"You can't go wrong in Lake District", dat zei mijn tante bij wie we verblijven in Engeland. Dus besloten we daarnaartoe te gaan toen we een wandelbestemming zochten. Vanochtend was het zo ver. Na wat inpakstress - alles paste in mijn vijfentwintig liter rugtas woehoe, that's a first - droppte Eric ons op station Warrington Quay waar we om half elf de trein richting Lancaster pakten om daar over te stappen op de trein (Virgin was de vervoerder) naar Windermere, een plaats naast Windermere lake, ik geloof het grootste van dit natuurpark. De prijs per persoon viel erg mee: £12,50 (omgerekend €16,50) per per persoon.

In Windermere nog eerst een terrasje gepakt en natuurlijk engelse thee (met melk natuurlijk) besteld. Nog gekletst met mensen op het terras en geknuffeld met een leuke hond en toen gingen we op weg naar de ferry die ons over het meer zou brengen. Na vijf minuten hadden we echter al de eerste stop. Ik blijk ineens aardig verkouden te worden dus we hebben even paracetamol gescoord. En weer verder. We daalden af en hoe verder we naar beneden liepen, hoe meer we spijt kregen dat we eerder al wat te drinken hebben besteld. Wat een leuke terrasjes kwamen we tegen! En de zon was er ook wel naar. Maar goed, we zijn hier om te wandelen en niet om te chillen denk ik dan maar. Het was echt supermooi weer, dus al snel konden de jassen en vesten uit.

Drie kwartier later stonden we bij de ferry. Na snel een kaartje te hebben gekocht (£1 voor twee personen), staken we het meer over en kon onze 'echte' route beginnen. Vijf kilometer gehad, acht kilometer voor de boeg. We besloten dat Dennis zou beginnen met navigeren en dat ik foto's zou maken en dan zouden we op de helft omwisselen. Het eerste gedeelte was vooral klimmen. Iets wat we in Nederland niet gewend zijn en dus stond ik met mijn verkoudheid al snel stil omdat ik geen lucht meer kreeg en veel moest hoesten. Dan maar op een iets rustiger tempo verder. Gelukkig kregen we al snel mooie uitzichten en was het tijd voor wat drinken en een pauze.

Na wat broodjes en scottish pancakes gegeten te hebben besloten we dat ik ging navigeren. Helaas ging dat al snel mis. Ik keek met een half oog op de kaart, viel door mijn enkel. Dan maar ruilen, want ik zit niet te wachten op weer gescheurde enkelbanden. Tijdens het lopen voelde ik het wel, maar de enkel was niet pijnlijk. Helaas na het douchen op onze overnachtingsplek blijkt mijn enkel dik te zijn en erg pijnlijk, dus ik lig nu met extra kussens onder mijn voet en een fles 7up op mijn enkel dit in bed te typen. Maar goed, daar waren we nog niet.

Na een aantal kilometer dalen en stijgen kwamen we steeds dichter bij Hawkshead, onze eindbestemming van vandaag. We liepen op een gegeven moment verkeerd dachten we, dus besloten we een ander pad te nemen dat door het bos heen omhoog liep. Achteraf gezien hadden we beide paden kunnen nemen, maar goed. Deze was denk ik mooier. We zagen Hawkshead liggen in het dal en Dennis rook huis, dus die voerde het tempo op. Ik wilde vooral foto's maken en met wat gemopper vanuit Dennis dat ik door moest lopen, kwamen we uiteindelijk aan in Hawkshead. Ook alweer zo'n prachtige plaats.

Na weer wat foto's om het mooie licht vast te leggen, kwamen we uit in velden met blauwe bloemen en weiden met schapen en veel lammetjes. Ook die moesten natuurlijk op de foto. Dennis geduld werd op de proef gesteld toen ik ook nog wat bessen, walnoten en yoghurt bij de supermarkt wilde kopen voor het ontbijt. Eindelijk konden we het dorp verlaten en op weg naar ons hostel wat, hoe verrassend, ook weer Hawkshead heet.

Vlak voordat we er waren zag Dennis ineens in een weiland een koe bevallen en ondanks dat het wat fris werd en we beiden vermoeid waren bleven we kijken. Eerst leek de bevalling niet goed te gaan omdat de koe niet wilde gaan liggen. Mevrouw graast rustig door terwijl ze een kalf ter wereld brengt. Dennis heeft blijkbaar verstand van dit soort dingen en besloot naar de boer te lopen om hem te informeren. Hij kwam terug met de mededeling dat de boer de natuur zijn weg wilde laten gaan en dus niet zou helpen. Dus hielpen wij maar in de vorm van filmen en aanmoedigen. Gelukkig ging de koe al snel liggen en verscheen het kalf. Het bewoog niet dus was het nog even spannend of het zou leven. Het kalf was er al half uit en lag netjes met de voorpoten eerst en dan het snuitje, maar de koe had blijkbaar alweer honger, want ze stond op en besloot te gaan grazen. Weg was het kalf, weer naar binnen.

Ondertussen begon het aardig laat en koud te worden, maar ik wilde perse blijven kijken. De koe kreeg al snel weer weeën en ging weer liggen. Weer gingen we aanmoedigen en aanwijzingen geven - de beste stuurlui staan immers aan wal - en al snel was het kalf weer op de helft. Gelukkig zagen we het nu bewegen. Het kalf kwam steeds een beetje verder eruit en ineens besloot de koe maar weer te gaan staan en te gaan grazen. Ze heeft in ieder geval prioriteiten zullen we maar zeggen. Gelukkig bleef het kalf er nu wel uit, met zijn hoofd naar beneden. Na nog wat weeën viel het kalf uiteindelijk met zijn nek dubbel op de grond en bleef het stil liggen. We vreesden al dat het dood was, maar ineens begon het toch te bewegen. En jawel, het was gezond! De boer had het ook gezien en die kwam even bij ons kletsen (vooral bevallingsverhalen van koeien uitwisselen met Dennis). Ook keek hij wat het geslacht was. Poot omhoog en met een lach "its a girl!" verdween hij weer naar huis.

Wij bleven nog staan want ik wilde graag zien dat het kalfje zou gaan staan en drinken. Staan ging redelijk snel, maar van dat drinken snapte ze nog niet veel. Het was koud en laat en dus besloten we verder te lopen. Na honderd meter en in totaal zeventien kilometer op de teller, kwamen we aan bij ons hostel en na een biertje, thee en chicken tikka massala gingen we naar onze pod (soort huifkarhutje). Hoe cool is dat. En ook de pod heette - je voelt hem al aankomen - Hawkshead.

Snel douchen en slapen, want we zijn moe. Morgen vroeg in de veren om het weerbericht uit te pluizen en te beslissen wat we gaan doen. Het zou gaan sneeuwen dus we willen even kijken of we wat hoger of lager gaan. Ik lig met een prachtig bouwwerk van kussens en dekens zodat mijn voet hoger ligt dan mijn knie in bed, maar kan niet slapen, want: pijn. Maar goed. Mijn paracetamol begint te werken, dus ik ga nu maar snel tukken. Dennis ligt al te snurken. Wel jammer dat ik geen geluidsopname kan maken haha.

Trusten!

Met de trein komen we aan in Windermere en vanaf daar vertrekken we naar de boot die ons naar de andere kant van het meer brengt. Het stadje Windermere is vrij toeristisch (duh) en je hebt een ruime keus aan zwerfsport- en outdoorwinkels, dus als je last minute nog iets aan moet schaffen is dit de place to be. De route naar de boot is vrij simpel recht toe, recht aan, de weg volgen en op een gegeven moment rechtsaf. De typerende Engelse huisjes bekijken vind ik altijd leuk, dus het was zeker niet saai. Tickets voor de boot zijn ter plekke verkrijgbaar en kosten minder dan een pond voor twee voetgangers. Eenmaal aan de overkant gaan we vrij steil omhoog. Hallo ademnood. Dit is gelijk ook het pittigste stuk van de dag wat betreft stijging. Daarna is het met name bos, uitzichten en weilanden. De route vervolgd vrij glooiend en om bij YHA Hawkshead te komen lopen we door Hawkshead heen. Hallo Beatrix Potter. Je kunt hier met kaart en kompas navigeren, maar in principe werkt hier de gps van je telefoon ook gewoon prima.

Hawkshead komt in beeld.